Krijg een goed huwelijk door Gods regeling gehoorzamen

Toen Jingyu twee maanden oud was, werd ze weggegeven aan een ander gezin om in op te groeien. Haar adoptieouders behandelden haar als hun eigen dochter en haar twee adoptiebroers hielden ook veel van haar. Toen ze wist hoe de wereld in elkaar zat, vertelde haar adoptiemoeder haar wiens kind ze was. Hoewel Jingyu wist dat ze geen biologisch kind was van haar adoptieouders, was ze blij dat haar adoptiemoeder en -familie haar goed behandelden. Daarom was ze vastbesloten haar adoptieouders in haar jeugd met het respect van een kind te behandelen. De adoptieouders hielden veel van Jingyu. Ze zeiden ook vaak tegen Jingyu: "Als je oud genoeg bent, maak ik je tot mijn schoondochter." Maar Jingyu schonk geen aandacht aan deze woorden omdat ze toen nog te jong was.

Toen Jingyu 16 jaar oud was, wilde haar adoptiemoeder dat ze zich zou verloven met haar jongere adoptiebroer Junjie. Maar Jingyu had Junjie altijd behandeld als haar eigen broer. Hoe konden een broer en zus met elkaar trouwen? Jingyu was het er niet mee eens, maar haar adoptiemoeder begon te huilen en zei dat ze niet verwachtte dat Jingyu ongehoorzaam zou zijn nadat zij haar zo lang had opgevoed. Jingyu was radeloos, dus vertelde ze Junjie over de situatie. Junjie zei: "Je kunt doen alsof je het verzoek van onze moeder inwilligt, en dan neem ik je later mee naar een andere plaats om te werken. Dan kun jij een man zoeken die je leuk vindt, en kan ik ook op zoek naar een meisje dat mij bevalt. Als ik ga trouwen, heeft onze moeder geen reden om je te vragen met mij te trouwen. We zullen voor altijd broer en zus zijn en onze moeder zal niet bedroefd zijn. Zal dan niet voor ons allemaal het beste zijn?" Jingyu vond dat een redelijk idee van haar broer en voldeed aan het verzoek van haar moeder.

Nadien ging Junjie daadwerkelijk samen met Jingyu ergens anders werken. Een jaar later ging Junjie terug naar huis voor wat zaken. Jingyu bleef nog in de andere plaats om te werken. Juist op dat moment ontmoette Jingyu een jongen in haar bedrijf die Tao heette. Elke dag liep Tao met haar mee naar huis. Een poos later kregen ze gevoelens voor elkaar, en Jingyu stemde er zelfs mee in met Tao te trouwen. In verband met het naderende Lentefeest ging Jingyu terug naar huis en vertelde haar adoptiemoeder alles over Tao. Maar haar adoptiemoeder was fel tegen haar relatie met Tao. Daarbij smeekte ze Jingyu om met Junjie te trouwen. Jingyu had geen andere keuze dan zich tot Junjie te wenden. Junjie kon het ook niet accepteren. Hij sloot zichzelf op in zijn kamer en dronk of at niets. Hij probeerde zelfs zelfmoord te plegen. Jingyu kwam er op tijd achter en hield hem tegen. Junjie huilde en zei: "Ik heb je lange tijd behandeld als mijn vriendin. Liefde is egoïstisch. Ik weet dat ik niet kan voorkomen dat je met Tao trouwt. Bovendien wil ik je niet dwingen om met me te trouwen. Maar ik wil ook niet in ellende leven. Dus ik moet wel een einde maken aan mijn leven. Dan kun jij met Tao samenleven." Na het horen van Junjies woorden was Jingyu met stomheid geslagen. Hoewel ze niet verliefd was op Junjie wilde ze hem niet in ellende zien leven. Ze kon niet zomaar toekijken hoe haar broer gekke dingen deed! Toen haar adoptie-grootmoeder het nieuws hoorde, knielde ze voor Jingyu neer en smeekte haar om met Junjie te trouwen. Op dat moment verkeerde Jingyu in totale wanhoop. Ze wist dat ze niet gelukkig zou zijn, zelfs al trouwde ze met de man van wie ze hield als er door haar vertrek iets ergs gebeurde met haar moeder en haar broer. In dat geval zou zij dat voor altijd op haar geweten hebben. Jingyu had geen andere optie dan te kiezen voor familiale genegenheid en de liefde opgeven. Uiteindelijk trouwde ze met Junjie. Ze verbrak de banden met Tao om Junjie tegemoet te komen.

Na het huwelijk beviel Jingyu van een baby en de hele familie was gelukkig. Maar Jingyu was helemaal niet gelukkig. Ze kon Tao nog altijd niet vergeten. Jingyu dacht vaak: "Er wordt gezegd: 'Alles komt goed, en ze leefden nog lang en gelukkig.' Waarom kan ik niet met Tao samenleven?" Ze dacht dat Junjie haar geluk had vernietigd. Daarom accepteerde zij Junjie niet, hoe goed hij haar ook behandelde. Ze dacht dat het de grootste ellende was om niet te kunnen samenleven met de man van wie ze hield. Soms voelde ze zich zo verdrietig dat ze zichzelf wilde doden. Ze dacht dat alleen de dood haar volledig kon bevrijden. Maar toen ze bedacht hoe jong haar kind nog jong was, kon ze niet anders dan dat idee laten varen. Ze jammerde vaak naar de hemel: "God! Ik smeek u om me te redden! Waarom ben ik zo verdrietig?" Om haar pijn te verzachten, gaf Jingyu zichzelf vaak over aan het drinken op bepaalde uitgaansgelegenheden. En ze nam zelfs expres haar beste vriendinnen mee naar huis om koude oorlog te voeren met haar man. Ze gingen met elkaar om als vreemden en hun huwelijk stond op springen.

Precies toen Jingyu zich verdrietig en hulpeloos voelde, predikte haar vriendin het evangelie van God tot haar en las Gods woorden aan haar voor: "Zonder dat mensen het door hebben, brengt Satan veel van dit soort berichten over, waardoor mensen onbewust gaan denken dat deze dingen juist of heilzaam zijn. Zonder dat ze het in de gaten hebben, lopen mensen dit soort wegen, onbewust geleid door hun eigen idealen en ambities. ... Verleid door Satan lopen ze zonder dat ze het doorhebben de weg die hij voor hen heeft bereid. Terwijl ze deze weg bewandelen, worden ze gedwongen om Satans leefregels te accepteren. Zonder dat ze het doorhebben en volledig onbewust ontwikkelen ze hun eigen leefregels, terwijl deze alleen de regels van Satan zijn, die krachtig bij hen zijn ingeprent." "Mensen maken zich allemaal allerlei illusies over het huwelijk voordat ze het zelf meemaken, en al deze illusies zijn prachtig. Vrouwen stellen zich voor dat hun wederhelft de prins op het witte paard is, en mannen stellen zich voor dat ze Sneeuwwitje trouwen. Deze fantasieën geven aan dat iedereen bepaalde voorwaarden met eigen eisen en normen stelt aan het huwelijk. Mensen worden in deze kwade tijden telkens gebombardeerd met verwrongen boodschappen over het huwelijk, die zelfs nog meer aanvullende voorwaarden scheppen en mensen allerlei bagage en vreemde houdingen meegeven. Maar eenieder die het huwelijk heeft ervaren weet dat hoe goed je het ook begrijpt en wat je houding ten opzichte ervan ook is, het huwelijk niets te maken heeft met individuele keuze."

Door Gods woorden en de steun van haar vriendin begreep Jingyu dat ze zo verdrietig was omdat ze beïnvloed was door de theorieën "Liefde overstijgt alles", "Alles komt goed, en ze leefden nog lang en gelukkig", en door de perfecte liefdesverhalen uit tv-drama's waardoor ze illusies koesterde over de liefde. Ze beschouwde Tao als de prins op het witte paard, en dacht dat ze gelukkig zou zijn als ze met Tao kon trouwen, waardoor ze altijd ontevreden was over haar huidige leven. Ze wilde ontsnappen aan Junjie en bij Tao blijven. Ze gaf zichzelf zelfs over aan drankzucht en voerde een koude oorlog met haar man om aan de realiteit te ontsnappen, waardoor ze beiden een ellendig bestaan hadden. Toen voelde Jingyu opluchting. Ze was niet alleen zo verdrietig omdat Junjie haar geluk bedierf, maar omdat ze werd beïnvloed door kwade neigingen en daardoor illusies koesterde. Dat was de bron van haar verdriet. Jingyu raakte verzonken in gedachten: "Tegenwoordig geloven zoveel mensen onder invloed van de neigingen van Satan blindelings dat 'Liefde alles overstijgt'. Hiervoor zullen zij tot het uiterste gaan en zelfs zelfmoord plegen, wat henzelf en hun familie onherstelbaar leed en verdriet bezorgt. Al deze tragedies worden allemaal veroorzaakt door Satans slechte neigingen. Zonder de leiding van Gods woorden zou ik dit totaal niet duidelijk voor ogen hebben en zou ik niet vrij zijn van de pijn." De gedachte hieraan gaf Jingyu een gevoel van dankbaarheid jegens God.

Later las Jingyu Gods woorden: "Onder de soevereiniteit van de Schepper, zullen twee niet-verwante mensen, die een verbonden lot delen, geleidelijk het huwelijk binnengaan en op wonderbaarlijke wijze een familie vormen, 'twee sprinkhanen die zich vastklampen aan hetzelfde sprietje'. Dus als iemand het huwelijk binnengaat, zal zijn levensweg die van zijn wederhelft raken en beïnvloeden, en op dezelfde manier zal de levensweg van iemands partner zijn levenslot beïnvloeden en raken. ... Een huwelijk is niet het product van de families van beide partijen, of de omstandigheden waarin ze opgroeiden, hun uiterlijk, hun leeftijd, hun kwaliteiten, hun talenten of andere factoren; echter, het komt voort uit een gedeelde missie en een gemeenschappelijk lot. Dit is de oorsprong van het huwelijk, een product van het menselijk lot door de Schepper georkestreerd en geregeld." Door Gods woorden begreep Jingyu pas echt dat haar huwelijk en haar familie zorgvuldig waren gepland door God, en voorbestemd door God. Jingyu dacht oorspronkelijk dat ze door haar familieleden werd gedwongen om met Junjie te trouwen. Maar nu zag ze in dat ze getrouwd waren vanwege een gedeelde missie en een daarmee samenhangende lotsbestemming was. Tegelijkertijd voelde ze ook dat de goede wil van God in een dergelijke opstelling bestond. Hoewel zij niet van Junjie hield, zorgde Junjie met hart en ziel voor haar. in zo'n slechte en losbandige periode behandelde ze hem zo slecht, terwijl hij haar niet verried, maar in plaats daarvan goed voor haar zorgde en zelfs niet eiste dat ze enig huishoudelijk werk zou doen. Jingyu realiseerde zich dat ze appels met peren vergeleek. Ze probeerde Gods orkestraties en plannen altijd te verwerpen, wat niet alleen haar, maar maar ook Junjie en hun familie verdriet deed. En ze stond nooit stil bij Junjies verdriet en gevoelens. Jingyu voelde zich beschaamd en ongemakkelijk omdat ze de man die intens van haar hield had gekwetst.

Later gaf Jingyu zich niet meer over aan drankzucht. Ook nam ze haar beste vriendinnen niet langer mee naar huis om Junjie te kleineren. In plaats daarvan probeerde ze Junjie te accepteren. in haar dagelijkse omgang met Junjie gedroeg ze zich niet giftig zoals eerst maar kon ze juist rustig met hem praten, rekening met hem houden en enige bezorgdheid voor hem tonen. Toen Junjie merkte dat ze veranderde, kon hij zich niet meteen aanpassen aan haar verandering. Hij had niet verwacht dat zijn vrouw zodanig zou veranderen. Hij was erg blij. Stukje bij beetje verkeerde hun huis niet langer in staat van 'koude oorlog' en heersten er wat warmte en harmonie in hun huis. Jingyu schaamde zich nog steeds wanneer ze aan Tao dacht. Later kwam Jingyu Tao toevallig tegen en kwam erachter dat hij was getrouwd en nu een dochter had. Jingyu was opgelucht toen ze hoorde dat het goed ging met hem.

Later predikte Jingyu het evangelie van God tot Junjie en Tao, in de hoop dat beiden Gods verlossing konden accepteren. Maar Tao zei altijd dat hij het te druk had om bijeenkomsten te bezoeken, wat inhield dat hij niet echt in God wilde geloven. Op een dag meldde Tao dat hij in de stad van Jingyu kwam werken en een overspelige relatie wilde met Jingyu wilde aangaan. Toen ze bedacht dat ze een gelovige in God was, en dat God promiscuïteit het meest haat en veracht, weigerde Jingyu dit resoluut met de woorden: "Absoluut niet. We hebben allebei ons eigen gezin. Dat zouden we niet moeten doen!" Maar Tao zei: "Wat maakt dat nu uit? Doet iedereen dat niet in dit tijdperk? Je bent zo mal. Waarom de dag niet plukken voor wat plezier, het leven is immers kort?" Yingyu was diep teleurgesteld door Tao's woorden. Ze had niet verwacht dat Tao helemaal geen respect had voor het huwelijk. Ze vroeg zich af, als ze met Tao zou zijn getrouwd, hoe hij haar dan met heel zijn hart en ziel zou kunnen verzorgen aangezien hij leefde volgens het motto: "Waarom de dag niet plukken voor wat plezier, het leven is immers kort?" Jingyu was blij dat ze niet met Tao getrouwd was. Nadat Junjie Gods werk had aangenomen, zocht hij volop naar de waarheid. Hij oefende vaak spirituele toewijding uit en las Gods woorden samen met Jingyu. Beiden steunden elkaar. Wanneer ze ergens tegenaan liepen, konden ze zich openstellen voor gemeenschap en daarna handelen volgens Gods woorden. Later diende Jingyu als kerkelijk leider; Junjie bood haar alle steun. Ze spraken dezelfde taal en ook hun misverstanden verdwenen.

Op een avond lazen Jingyu en Junjie samen een passage uit de Bijbel: "Als iemand geen God heeft, als hij Hem niet kan zien, als iemand Gods soevereiniteit niet duidelijk kan herkennen, dan is elke dag betekenisloos, waardeloos, ellendig. Waar iemand ook is, wat zijn werk ook is, zijn middelen van bestaan en het nastreven van zijn doelen brengen hem niets dan eindeloos hartzeer en uitzichtloos lijden, zo erg dat hij het niet verdragen kan om terug te kijken. Alleen als iemand de soevereiniteit van de Schepper accepteert, zich onderwerpt aan Zijn orkestraties en bepalingen en een waar mensenleven zoekt, zal iemand langzamerhand bevrijd worden van alle hartzeer en lijden en alle leegte van het leven van zich afschudden." "Sommige mensen hebben zich deze dingen misschien niet gerealiseerd. Maar als je echt weet, als je echt gaat inzien dat God soevereiniteit heeft over het menselijk lot, als je echt gaat begrijpen dat alles wat God voor je gepland en besloten heeft een groot voordeel is, een geweldige bescherming is, dan voel je je pijn geleidelijk aan lichter worden en wordt je hele persoon ontspannen, vrij, bevrijd."

Na het lezen van Gods woorden, zei Jingyu tegen Junjie: "Ons huwelijk was zorgvuldig door God gepland. Maar ik kende Gods soevereiniteit niet en in het verleden kende ik Gods goede wil niet, wat niet alleen mij verdriet deed, maar ook jou. Dank God dat Hij ons van de pijn bevrijd heeft. Misschien waren we wel gescheiden als we niet in God geloofd hadden." Junjie zei: "Ja! Dank God dat Hij ons heeft gered. Alles bestaat onder Zijn soevereiniteit. Als God ons leven niet zo had gepland, waren we niet vóór Hem gekomen. Wat God voor ons plande, is het beste. Van nu af aan moeten we de waarheid zoeken en God op de juiste manier aanbidden!" Voordat Jingyu hem antwoord kon geven, kwam hun zoon eraan en zei: "Mam, pap, jullie hebben het eindelijk bijgelegd." Toen keken Jingyu en Junjie elkaar aan en ze konden hun lach niet inhouden ...